Home >  Passages > Plato Gorgias 524b2-d4

Socrates describes the similarity between soul and body after the two are separated at death and continues to explain how other, more extreme experiences of the body would be reflected after death.
ὁ θάνατος τυγχανει ὤν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, οὐδὲν ἄλλο ἤ δυοῖν πραγμάτοιν διάλυσις, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ἀπ᾽ ἀλλήλοιν· ἐπειδὰν δὲ διαλυθῆτον ἄρα ἀπ᾽ ἀλλήλοιν, οὐ πολὺ ἧττον ἑκάτερον αὐτοῖν ἔχει τὴν ἕξιν τὴν αὑτοῦ ἥνπερ καὶ ὅτε ἔζη ὁ ἄνθρωπος, τό τε σῶμα τὴν αὑτοῦ καὶ τὰ θεραπεύματα καὶ τὰ παθήματα ἔνδηλα πάντα.

οἷον εἴ τινος μέγα ἦν το σῶμα φύσει ἤ τροφῇ ἤ ἀμφότερα ζῶντος, τούτου καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνῃ ὁ νεκρὸς μέγας, καὶ εἰ παχύς, παχὺς καὶ ἀποθανόντος, καὶ τἆλλα οὕτως· καὶ εἰ αὖ ἐπετήδευε κομᾶν, κομήτης καὶ ὁ νεκρός.

μαστιγίας αὖ εἴ τις ἦν καὶ ἴχνη εἶχε τῶν πληγῶν οὐλὰς ἐν τῷ σώματι ἤ ὑπὸ μαστίγων ἢ ἄλλων τραυμάτων ζῶν, καὶ τεθνεῶτος τὸ σῶμα ἔστιν ἰδεῖν ταῦτα ἔχον· ἢ κατεαγότα εἴ του ἦν μέλη ἢ διεστραμμένα ζῶντος, καὶ τεθνεῶτος ταὐτὰ ταῦτα ἔνδηλα.

ἑνὶ δὲ λόγῳ, οἷος εἶναι παρεσκεύαστο τὸ σῶμα ζῶν, ἔνδηλα ταῦτα καὶ τελευτήσαντος ἢ πάντα ἢ τὰ πολλὰ ἐπί τινα χρόνον. ταὐτὸν δή μοι δοκεῖ τοῦτ᾽ ἄρα καὶ περὶ τὴν ψυχὴν εἶναι, ὦ Καλλίκλεις.
πραγμάτοιν: dual neuter genitive of πρᾶγμα
διαλυθῆτον: 3rd person dual aorist subjunctive passive of διαλύω
ἕξις, -εως, f.: “state”, “condition”
ἐπιτηδεύω: “be in the habit of”
κομάω: “wear one’s hair long”
μαστιγίας, -ου, m.: “worthless rogue”
μάστιξ, -ιγος, f.: “whip”
κατάγνυμι, perf. κατέαγα: “break”
διαστρέφω: “rack”
(1A 1 2009)

Download a pdf of this passage


Constructions illustrated in this passage: