| Ἰάσων | ἥκω κελευσθείς· καὶ γὰρ οὖσα δυσμενὴς | |
| οὔ τἂν ἁμάρτοις τοῦδέ γ’, ἀλλ’ ἀκούσομαι· | |
| τί χρῆμα βούλῃ καινὸν ἐξ ἐμοῦ, γύναι; | |
| Μήδεια | Ἰᾶσον, αἰτοῦμαί σε τῶν εἰρημένων | |
| συγγνώμον’ εἶναι· τὰς δ’ ἐμὰς ὀργὰς φέρειν | 870 |
| εἰκός σ’, ἐπεὶ νῷν πόλλ’ ὑπείργασται φίλα. | |
| ἐγὼ δ’ ἐμαυτῇ διὰ λόγων ἀφικόμην | |
| κἀλοιδόρησα· Σχετλία, τί μαίνομαι | |
| καὶ δυσμεναίνω τοῖσι βουλεύουσιν εὖ, | |
| ἐχθρὰ δὲ γαίας κοιράνοις καθίσταμαι | 875 |
| πόσει θ’, ὃς ἡμῖν δρᾷ τὰ συμφορώτατα, | |
| γήμας τύραννον καὶ κασιγνήτους τέκνοις | |
| ἐμοῖς φυτεύων; οὐκ ἀπαλλαχθήσομαι | |
| θυμοῦ — τί πάσχω; — θεῶν ποριζόντων καλῶς; | |
| οὐκ εἰσὶ μέν μοι παῖδες, οἶδα δὲ χθόνα | 880 |
| φεύγοντας ἡμᾶς καὶ σπανίζοντας φίλων; | |
| ταῦτ’ ἐννοηθεῖσ’ ᾐσθόμην ἀβουλίαν | |
| πολλὴν ἔχουσα καὶ μάτην θυμουμένη. | |
| νῦν οὖν ἐπαινῶ σωφρονεῖν τέ μοι δοκεῖς | |
| κῆδος τόδ’ ἡμῖν προσλαβών, ἐγὼ δ’ ἄφρων, | 885 |
| ᾗ χρῆν μετεῖναι τῶνδε τῶν βουλευμάτων | |
| καὶ ξυμπεραίνειν καὶ παρεστάναι λέχει | |
| νύμφῃ τε κηδεύουσαν ἥδεσθαι σέθεν. | |
| ἀλλ’ ἐσμὲν οἷόν ἐσμεν, οὐκ ἐρῶ κακόν, | |
| γυναῖκες· οὔκουν χρῆν σ’ ὁμοιοῦσθαι φύσιν, | 890 |
| οὐδ’ ἀντιτείνειν νήπι’ ἀντὶ νηπίων. | |
| παριέμεσθα, καί φαμεν κακῶς φρονεῖν | |
| τότ’, ἀλλ’ ἄμεινον νῦν βεβούλευμαι τάδε. | |
| ὦ τέκνα τέκνα, δεῦρο, λείπετε στέγας, | |
| ἐξέλθετ’, ἀσπάσασθε καὶ προσείπατε | 895 |
| πατέρα μεθ’ ἡμῶν καὶ διαλλάχθηθ’ ἅμα | |
| τῆς πρόσθεν ἔχθρας ἐς φίλους μητρὸς μέτα· | |
| σπονδαὶ γὰρ ἡμῖν καὶ μεθέστηκεν χόλος. | |
| λάβεσθε χειρὸς δεξιᾶς· οἴμοι, κακῶν | |
| ὡς ἐννοοῦμαι δή τι τῶν κεκρυμμένων. | 900 |
| ἆρ’, ὦ τέκν’, οὕτω καὶ πολὺν ζῶντες χρόνον | |
| φίλην ὀρέξετ’ ὠλένην; τάλαιν’ ἐγώ, | |
| ὡς ἀρτίδακρύς εἰμι καὶ φόβου πλέα. | |
| χρόνῳ δὲ νεῖκος πατρὸς ἐξαιρουμένη | |
| ὄψιν τέρειναν τήνδ’ ἔπλησα δακρύων. | 905 |
| Χορός | κἀμοὶ κατ’ ὄσσων χλωρὸν ὡρμήθη δάκρυ· | |
| καὶ μὴ προβαίη μεῖζον ἢ τὸ νῦν κακόν. | |
| Ἰάσων | αἰνῶ, γύναι, τάδ’, οὐδ’ ἐκεῖνα μέμφομαι· | |
| εἰκὸς γὰρ ὀργὰς θῆλυ ποιεῖσθαι γένος | |
| γάμου †παρεμπολῶντος† ἀλλοίου πόσει. | 910 |
| ἀλλ’ ἐς τὸ λῷον σὸν μεθέστηκεν κέαρ, | |
| ἔγνως δὲ τὴν νικῶσαν, ἀλλὰ τῷ χρόνῳ, | |
| βουλήν· γυναικὸς ἔργα ταῦτα σώφρονος. | |
| ὑμῖν δέ, παῖδες, οὐκ ἀφροντίστως πατὴρ | |
| πολλὴν ἔθηκε σὺν θεοῖς σωτηρίαν· | 915 |
| οἶμαι γὰρ ὑμᾶς τῆσδε γῆς Κορινθίας | |
| τὰ πρῶτ’ ἔσεσθαι σὺν κασιγνήτοις ἔτι. | |
| ἀλλ’ αὐξάνεσθε· τἄλλα δ’ ἐξεργάζεται | |
| πατήρ τε καὶ θεῶν ὅστις ἐστὶν εὐμενής. | |
| ἴδοιμι δ’ ὑμᾶς εὐτραφεῖς ἥβης τέλος | 920 |
| μολόντας, ἐχθρῶν τῶν ἐμῶν ὑπερτέρους. | |
| αὕτη, τί χλωροῖς δακρύοις τέγγεις κόρας, | |
| στρέψασα λευκὴν ἔμπαλιν παρηίδα; | |
| κοὐκ ἀσμένη τόνδ’ ἐξ ἐμοῦ δέχῃ λόγον; | |
| Μήδεια | οὐδέν. τέκνων τῶνδ’ ἐννοουμένη πέρι. | 925 |
| Ἰάσων | θάρσει νυν· εὖ γὰρ τῶνδε θήσομαι πέρι. | |
| Μήδεια | δράσω τάδ’· οὔτοι σοῖς ἀπιστήσω λόγοις· | |
| γυνὴ δὲ θῆλυ κἀπὶ δακρύοις ἔφυ. | |
| Ἰάσων | τί δή, τάλαινα, τοῖσδ’ ἐπιστένεις τέκνοις; | |
| Μήδεια | ἔτικτον αὐτούς· ζῆν δ’ ὅτ’ ἐξηύχου τέκνα, | 930 |
| ἐσῆλθέ μ’ οἶκτος εἰ γενήσεται τάδε. | |
| ἀλλ’ ὧνπερ οὕνεκ’ εἰς ἐμοὺς ἥκεις λόγους, | |
| τὰ μὲν λέλεκται, τῶν δ’ ἐγὼ μνησθήσομαι. | |
| ἐπεὶ τυράννοις γῆς μ’ ἀποστεῖλαι δοκεῖ | |
| (κἀμοὶ τάδ’ ἐστὶ λῷστα, γιγνώσκω καλῶς, | 935 |
| μήτ’ ἐμποδὼν σοὶ μήτε κοιράνοις χθονὸς | |
| ναίειν· δοκῶ γὰρ δυσμενὴς εἶναι δόμοις) | |
| ἡμεῖς μὲν ἐκ γῆς τῆσδ’ ἀπαροῦμεν φυγῇ, | |
| παῖδες δ’ ὅπως ἂν ἐκτραφῶσι σῇ χερί, | |
| αἰτοῦ Κρέοντα τήνδε μὴ φεύγειν χθόνα. | 940 |
| Ἰάσων | οὐκ οἶδ’ ἂν εἰ πείσαιμι, πειρᾶσθαι δὲ χρή. | |
| Μήδεια | σὺ δ’ ἀλλὰ σὴν κέλευσον ἄντεσθαι πατρὸς | |
| γυναῖκα παῖδας τήνδε μὴ φεύγειν χθόνα. | |
| Ἰάσων | μάλιστα, καὶ πείσειν γε δοξάζω σφ’ ἐγώ. | |
| Μήδεια | εἴπερ γυναικῶν <γ’> ἐστι τῶν ἄλλων μία. | 945 |
| συλλήψομαι δὲ τοῦδέ σοι κἀγὼ πόνου· | |
| πέμψω γὰρ αὐτῇ δῶρ’ ἃ καλλιστεύεται | |
| τῶν νῦν ἐν ἀνθρώποισιν, οἶδ’ ἐγώ, πολὺ | |
| [λεπτόν τε πέπλον καὶ πλόκον χρυσήλατον] | |
| παῖδας φέροντας. ἀλλ’ ὅσον τάχος χρεὼν | 950 |
| κόσμον κομίζειν δεῦρο προσπόλων τινά. | |
| εὐδαιμονήσει δ’ οὐχ ἕν, ἀλλὰ μυρία, | |
| ἀνδρός τ’ ἀρίστου σοῦ τυχοῦσ’ ὁμευνέτου | |
| κεκτημένη τε κόσμον ὅν ποθ’ Ἥλιος | |
| πατρὸς πατὴρ δίδωσιν ἐκγόνοισιν οἷς. | 955 |
| λάζυσθε φερνὰς τάσδε, παῖδες, ἐς χέρας | |
| καὶ τῇ τυράννῳ μακαρίᾳ νύμφῃ δότε | |
| φέροντες· οὔτοι δῶρα μεμπτὰ δέξεται. | |
| Ἰάσων | τί δ’, ὦ ματαία, τῶνδε σὰς κενοῖς χέρας; | |
| δοκεῖς σπανίζειν δῶμα βασίλειον πέπλων, | 960 |
| δοκεῖς δὲ χρυσοῦ; σῷζε, μὴ δίδου τάδε. | |
| εἴπερ γὰρ ἡμᾶς ἀξιοῖ λόγου τινὸς | |
| γυνή, προθήσει χρημάτων, σάφ’ οἶδ’ ἐγώ. | |
| Μήδεια | μή μοι σύ· πείθειν δῶρα καὶ θεοὺς λόγος· | |
| χρυσὸς δὲ κρείσσων μυρίων λόγων βροτοῖς. | 965 |
| κείνης ὁ δαίμων κεῖνα νῦν αὔξει θεός, | |
| νέα τυραννεῖ· τῶν δ’ ἐμῶν παίδων φυγὰς | |
| ψυχῆς ἂν ἀλλαξαίμεθ’, οὐ χρυσοῦ μόνον. | |
| ἀλλ’, ὦ τέκν’, εἰσελθόντε πλουσίους δόμους | |
| πατρὸς νέαν γυναῖκα, δεσπότιν δ’ ἐμήν, | 970 |
| ἱκετεύετ’, ἐξαιτεῖσθε μὴ φυγεῖν χθόνα, | |
| κόσμον διδόντες· τοῦδε γὰρ μάλιστα δεῖ, | |
| ἐς χεῖρ’ ἐκείνην δῶρα δέξασθαι τάδε. | |
| ἴθ’ ὡς τάχιστα· μητρὶ δ’ ὧν ἐρᾷ τυχεῖν | |
| εὐάγγελοι γένοισθε πράξαντες καλῶς. | 975 |