| Μήδεια | φίλαι, πάλαι τοι προσμένουσα τὴν τύχην | |
| καραδοκῶ τἀκεῖθεν οἷ προβήσεται. | |
| καὶ δὴ δέδορκα τόνδε τῶν Ἰάσονος | |
| στείχοντ’ ὀπαδῶν· πνεῦμα δ’ ἠρεθισμένον | |
| δείκνυσιν ὥς τι καινὸν ἀγγελεῖ κακόν. | 1120 |
| Ἄγγελος | [ὦ δεινὸν ἔργον παρανόμως εἰργασμένη,] | |
| Μήδεια, φεῦγε φεῦγε, μήτε ναΐαν | |
| λιποῦσ’ ἀπήνην μήτ’ ὄχον πεδοστιβῆ. | |
| Μήδεια | τί δ’ ἄξιόν μοι τῆσδε τυγχάνει φυγῆς; | |
| Ἄγγελος | ὄλωλεν ἡ τύραννος ἀρτίως κόρη | 1125 |
| Κρέων θ’ ὁ φύσας φαρμάκων τῶν σῶν ὕπο. | |
| Μήδεια | κάλλιστον εἶπας μῦθον, ἐν δ’ εὐεργέταις | |
| τὸ λοιπὸν ἤδη καὶ φίλοις ἐμοῖς ἔσῃ. | |
| Ἄγγελος | τί φῄς; φρονεῖς μὲν ὀρθὰ κοὐ μαίνῃ, γύναι, | |
| ἥτις, τυράννων ἑστίαν ᾐκισμένη, | 1130 |
| χαίρεις κλύουσα κοὐ φοβῇ τὰ τοιάδε; | |
| Μήδεια | ἔχω τι κἀγὼ τοῖσι σοῖς ἐναντίον | |
| λόγοισιν εἰπεῖν· ἀλλὰ μὴ σπέρχου, φίλος, | |
| λέξον δέ· πῶς ὤλοντο; δὶς τόσον γὰρ ἂν | |
| τέρψειας ἡμᾶς, εἰ τεθνᾶσι παγκάκως. | 1135 |
| Ἄγγελος | ἐπεὶ τέκνων σῶν ἦλθε δίπτυχος γονὴ | |
| σὺν πατρί, καὶ παρῆλθε νυμφικοὺς δόμους, | |
| ἥσθημεν οἵπερ σοῖς ἐκάμνομεν κακοῖς | |
| δμῶες· δι’ ὤτων δ’ εὐθὺς ἦν πολὺς λόγος | |
| σὲ καὶ πόσιν σὸν νεῖκος ἐσπεῖσθαι τὸ πρίν. | 1140 |
| κυνεῖ δ’ ὁ μέν τις χεῖρ’, ὁ δὲ ξανθὸν κάρα | |
| παίδων· ἐγὼ δὲ καὐτὸς ἡδονῆς ὕπο | |
| στέγας γυναικῶν σὺν τέκνοις ἅμ’ ἑσπόμην. | |
| δέσποινα δ’ ἣν νῦν ἀντὶ σοῦ θαυμάζομεν, | |
| πρὶν μὲν τέκνων σῶν εἰσιδεῖν ξυνωρίδα, | 1145 |
| πρόθυμον εἶχ’ ὀφθαλμὸν εἰς Ἰάσονα· | |
| ἔπειτα μέντοι προυκαλύψατ’ ὄμματα | |
| λευκήν τ’ ἀπέστρεψ’ ἔμπαλιν παρηίδα, | |
| παίδων μυσαχθεῖσ’ εἰσόδους. πόσις δὲ σὸς | |
| ὀργάς τ’ ἀφῄρει καὶ χόλον νεάνιδος, | 1150 |
| λέγων τάδ’· Οὐ μὴ δυσμενὴς ἔσῃ φίλοις, | |
| παύσῃ δὲ θυμοῦ καὶ πάλιν στρέψεις κάρα, | |
| φίλους νομίζουσ’ οὕσπερ ἂν πόσις σέθεν, | |
| δέξῃ δὲ δῶρα καὶ παραιτήσῃ πατρὸς | |
| φυγὰς ἀφεῖναι παισὶ τοῖσδ’ ἐμὴν χάριν; | 1155 |
| ἡ δ’, ὡς ἐσεῖδε κόσμον, οὐκ ἠνέσχετο, | |
| ἀλλ’ ᾔνεσ’ ἀνδρὶ πάντα, καὶ πρὶν ἐκ δόμων | |
| μακρὰν ἀπεῖναι πατέρα καὶ παῖδας σέθεν | |
| λαβοῦσα πέπλους ποικίλους ἠμπέσχετο, | |
| χρυσοῦν τε θεῖσα στέφανον ἀμφὶ βοστρύχοις | 1160 |
| λαμπρῷ κατόπτρῳ σχηματίζεται κόμην, | |
| ἄψυχον εἰκὼ προσγελῶσα σώματος. | |
| κἄπειτ’ ἀναστᾶσ’ ἐκ θρόνων διέρχεται | |
| στέγας, ἁβρὸν βαίνουσα παλλεύκῳ ποδί, | |
| δώροις ὑπερχαίρουσα, πολλὰ πολλάκις | 1165 |
| τένοντ’ ἐς ὀρθὸν ὄμμασι σκοπουμένη. | |
| τοὐνθένδε μέντοι δεινὸν ἦν θέαμ’ ἰδεῖν· | |
| χροιὰν γὰρ ἀλλάξασα λεχρία πάλιν | |
| χωρεῖ τρέμουσα κῶλα καὶ μόλις φθάνει | |
| θρόνοισιν ἐμπεσοῦσα μὴ χαμαὶ πεσεῖν. | 1170 |
| καί τις γεραιὰ προσπόλων, δόξασά που | |
| ἢ Πανὸς ὀργὰς ἤ τινος θεῶν μολεῖν, | |
| ἀνωλόλυξε, πρίν γ’ ὁρᾷ διὰ στόμα | |
| χωροῦντα λευκὸν ἀφρόν, ὀμμάτων τ’ ἄπο | |
| κόρας στρέφουσαν, αἷμά τ’ οὐκ ἐνὸν χροΐ· | 1175 |
| εἶτ’ ἀντίμολπον ἧκεν ὀλολυγῆς μέγαν | |
| κωκυτόν. εὐθὺς δ’ ἡ μὲν ἐς πατρὸς δόμους | |
| ὥρμησεν, ἡ δὲ πρὸς τὸν ἀρτίως πόσιν, | |
| φράσουσα νύμφης συμφοράν· ἅπασα δὲ | |
| στέγη πυκνοῖσιν ἐκτύπει δραμήμασιν. | 1180 |
| ἤδη δ’ ἑλίσσων κῶλον ἑκπλέθρου δρόμου | |
| ταχὺς βαδιστὴς τερμόνων ἂν ἥπτετο, | |
| ὅτ’ ἐξ ἀναύδου καὶ μύσαντος ὄμματος | |
| δεινὸν στενάξασ’ ἡ τάλαιν’ ἠγείρετο. | |
| διπλοῦν γὰρ αὐτῇ πῆμ’ ἐπεστρατεύετο· | 1185 |
| χρυσοῦς μὲν ἀμφὶ κρατὶ κείμενος πλόκος | |
| θαυμαστὸν ἵει νᾶμα παμφάγου πυρός, | |
| πέπλοι δὲ λεπτοί, σῶν τέκνων δωρήματα, | |
| λευκὴν ἔδαπτον σάρκα τῆς δυσδαίμονος. | |
| φεύγει δ’ ἀναστᾶσ’ ἐκ θρόνων πυρουμένη, | 1190 |
| σείουσα χαίτην κρᾶτά τ’ ἄλλοτ’ ἄλλοσε, | |
| ῥῖψαι θέλουσα στέφανον· ἀλλ’ ἀραρότως | |
| σύνδεσμα χρυσὸς εἶχε, πῦρ δ’, ἐπεὶ κόμην | |
| ἔσεισε, μᾶλλον δὶς τόσως ἐλάμπετο. | |
| πίτνει δ’ ἐς οὖδας συμφορᾷ νικωμένη, | 1195 |
| πλὴν τῷ τεκόντι κάρτα δυσμαθὴς ἰδεῖν· | |
| οὔτ’ ὀμμάτων γὰρ δῆλος ἦν κατάστασις | |
| οὔτ’ εὐφυὲς πρόσωπον, αἷμα δ’ ἐξ ἄκρου | |
| ἔσταζε κρατὸς συμπεφυρμένον πυρί, | |
| σάρκες δ’ ἀπ’ ὀστέων ὥστε πεύκινον δάκρυ | 1200 |
| γνάθοις ἀδήλοις φαρμάκων ἀπέρρεον, | |
| δεινὸν θέαμα· πᾶσι δ’ ἦν φόβος θιγεῖν | |
| νεκροῦ· τύχην γὰρ εἴχομεν διδάσκαλον. | |
| πατὴρ δ’ ὁ τλήμων συμφορᾶς ἀγνωσίᾳ | |
| ἄφνω παρελθὼν δῶμα προσπίτνει νεκρῷ . | 1205 |
| ᾤμωξε δ’ εὐθὺς καὶ περιπτύξας χέρας | |
| κυνεῖ προσαυδῶν τοιάδ’· Ὦ δύστηνε παῖ, | |
| τίς σ’ ὧδ’ ἀτίμως δαιμόνων ἀπώλεσεν; | |
| τίς τὸν γέροντα τύμβον ὀρφανὸν σέθεν | |
| τίθησιν; οἴμοι, συνθάνοιμί σοι, τέκνον. | 1210 |
| ἐπεὶ δὲ θρήνων καὶ γόων ἐπαύσατο, | |
| χρῄζων γεραιὸν ἐξαναστῆσαι δέμας | |
| προσείχεθ’ ὥστε κισσὸς ἔρνεσιν δάφνης | |
| λεπτοῖσι πέπλοις, δεινὰ δ’ ἦν παλαίσματα· | |
| ὁ μὲν γὰρ ἤθελ’ ἐξαναστῆσαι γόνυ, | 1215 |
| ἡ δ’ ἀντελάζυτ’· εἰ δὲ πρὸς βίαν ἄγοι, | |
| σάρκας γεραιὰς ἐσπάρασσ’ ἀπ’ ὀστέων. | |
| χρόνῳ δ’ ἀπέστη καὶ μεθῆχ’ ὁ δύσμορος | |
| ψυχήν· κακοῦ γὰρ οὐκέτ’ ἦν ὑπέρτερος. | |
| κεῖνται δὲ νεκροὶ παῖς τε καὶ γέρων πατὴρ | 1220 |
| πέλας, ποθεινὴ δακρύοισι συμφορά. | |
| καί μοι τὸ μὲν σὸν ἐκποδὼν ἔστω λόγου· | |
| γνώσῃ γὰρ αὐτὴ ζημίας ἐπιστροφήν. | |
| τὰ θνητὰ δ’ οὐ νῦν πρῶτον ἡγοῦμαι σκιάν, | |
| οὐδ’ ἂν τρέσας εἴποιμι τοὺς σοφοὺς βροτῶν | 1225 |
| δοκοῦντας εἶναι καὶ μεριμνητὰς λόγων | |
| τούτους μεγίστην μωρίαν ὀφλισκάνειν. | |
| θνητῶν γὰρ οὐδείς ἐστιν εὐδαίμων ἀνήρ· | |
| ὄλβου δ’ ἐπιρρυέντος εὐτυχέστερος | |
| ἄλλου γένοιτ’ ἂν ἄλλος, εὐδαίμων δ’ ἂν οὔ. | 1230 |
| Χορός | ἔοιχ’ ὁ δαίμων πολλὰ τῇδ’ ἐν ἡμέρᾳ | |
| κακὰ ξυνάπτειν ἐνδίκως Ἰάσονι. | |
| [ὦ τλῆμον, ὥς σου συμφορὰς οἰκτίρομεν, | |
| κόρη Κρέοντος, ἥτις εἰς Ἅιδου δόμους | |
| οἴχῃ γάμων ἕκατι τῶν Ἰάσονος.] | 1235 |
| Μήδεια | φίλαι, δέδοκται τοὔργον ὡς τάχιστά μοι | |
| παῖδας κτανούσῃ τῆσδ’ ἀφορμᾶσθαι χθονός, | |
| καὶ μὴ σχολὴν ἄγουσαν ἐκδοῦναι τέκνα | |
| ἄλλῃ φονεῦσαι δυσμενεστέρᾳ χερί. | |
| πάντως σφ’ ἀνάγκη κατθανεῖν· ἐπεὶ δὲ χρή, | 1240 |
| ἡμεῖς κτενοῦμεν οἵπερ ἐξεφύσαμεν. | |
| ἀλλ’ εἶ’ ὁπλίζου, καρδία· τί μέλλομεν | |
| τὰ δεινὰ κἀναγκαῖα μὴ πράσσειν κακά; | |
| ἄγ’, ὦ τάλαινα χεὶρ ἐμή, λαβὲ ξίφος, | |
| λάβ’, ἕρπε πρὸς βαλβῖδα λυπηρὰν βίου, | 1245 |
| καὶ μὴ κακισθῇς μηδ’ ἀναμνησθῇς τέκνων, | |
| ὡς φίλταθ’, ὡς ἔτικτες, ἀλλὰ τήνδε γε | |
| λαθοῦ βραχεῖαν ἡμέραν παίδων σέθεν | |
| κἄπειτα θρήνει· καὶ γὰρ εἰ κτενεῖς σφ’, ὅμως | |
| φίλοι γ’ ἔφυσαν· δυστυχὴς δ’ ἐγὼ γυνή. | 1250 |